مقایسه اثر درمانی فلوکسیتین، سیتالوپرام، استروژن و پروژسترون و دارونما در بهبود گُر گرفتگی (hot flash)، در زنان پری منوپاز

چکیده زمینه و هدف: فراوانی و موربیدیتی گرگرفتگی منجر به درمانهای متعدد چه هورمونی و چه غیر هورمونی در سال های اخیر شده است. کاربرد فلوکسیتین و سیتالوپرام با عوارض محدود و قابلیت تحمل بالا توسط اغلب خانم های مبتلا به گرگرفتگی مورد توجه محققین قرار گرفته است ولی در مورد کارائیشان اختلاف نظر زیاد است. در این مطالعه اثرات فلوکسیتین، سیتالوپرام، هورمون درمانی و دارونما در درمان گرگرفتگی پری منوپوزال مقایسه شد. روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود (rct). جامعه مورد مطالعه شامل زنان 55-46 ساله با علائم گر گرفتگی که حداقل 1 سال از قطع قاعدگی و اثبات یائسگی آنها گذشته بود می باشد. روش نمونه گیری بلوک بندی تصادفی بود و نمونه ها در چهار گروه فلوکستین، سیتالوپرام، هورمون درمانی و دارونما مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها پس از جمع آوری وارد رایانه شده و با استفاده از نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های کای دو، آنالیز واریانس و کروسکال والیس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: گروه های مورد مطالعه از نظر میانگین مدت منوپوز، سابقه ابتلا به بیماری مزمن، مصرف دارو و فراوانی فشار خون در ابتدای مطالعه تفاوت معنی داری با هم نداشتند. اما بین میانگین سنی گروه ها اختلاف معنی داری وجود داشت (03/0p=). کاهش میانگین دفعات گرگرفتگی بعد از مداخله در گروه استروژن + پروژسترون 57%، گروه فلوکستین 7/74%، گروه سیتالوپرام 8/81% و دارونما 80% بود (001/0p<). نتیجه گیری: با توجه به درصد بالای موفقیت درمان داروهای سیتالوپرام و فلوکستین در درمان گرگرفتگی و کم عارضه بودن آنها، استفاده از این داروها در درمان گرگرفتگی به عنوان جایگزین مناسبی برای هورمون درمانی و در افرادی که در آنها مصرف استروژن ممنوعیت دارد و یا به عللی تمایل به مصرف استروژن ندارند، به عنوان گزینه مناسبی باید مد نظر قرار گیرد. کلید واژه ها: یائسگی، گرگرفتگی، سیتالوپرام، فلوکستین، هورمون درمانی. وصول مقاله: 2/8/89 اصلاحیه نهایی: 13/10/89 پذیرش مقاله: 10/6/90